در دنیای کودکی، همه چیز ممکن است، تخیل کودک محدودیت ندارد. هر چه بزرگ‌تر باور نمی‌کنند. کوچک‌ترها دربست می‌پذیرد. کودکان هر چه بزرگ‌تر می‌شوند، منطق ریاضی جای خیال را در ذهنشان می‌گیرد. برای همین، کودکان راحت‌تر از بزرگ‌سالان نقاشی می‌کنند، زیرا تابع قوانین ریاضی طراحی نیستند، پرسپکتیو را نمی‌شناسند. تناسب ابعاد و اندازه‌ها را رعایت نمی‌کند و زاویه‌ی دید را در نظر نمی‌گیرند، پس خیلی راحت به خیال خود مجال بروز می‌دهند.
آنجلیکا اسپراکت یک عالمه جیب دارد. فکر می‌کنی چی توی جیب‌هایش نگه می‌دارد؟ اگر از یک آدم‌بزرگ بپرسید، اول فکر می‌کنید یک جیب چه ابعادی می‌تواند داشته باشد و بعد با توجه به ابعاد، اشیائی را که در جیب جا می‌گیرد در ذهن مرور می‌کند. مسابقه‌ی بیست سؤالی که یادتان هست؟ «توی جیب جا می‌گیرد»؟
کودک به این چیزها فکر نمی‌کند و هر چه دوست داشته باشد از جیب آنجلیکا بیرون می‌آورد، هر چه عجیب‌تر بهتر! درست همان کاری که نویسنده‌ی کتاب کرده است، چند تا موش، مرغابی، قایق، کلاه حصیری، بزغاله، چند تا سوسمار و حتی یک فیل.
کوئنتین بلیک، نویسنده و تصویرگر انگلیسی که تمام عمرش را صرف حرفه تصویرگری کرده و چند کتاب تصویری برای بچه‌ها نوشته و کشیده و جوایز متعددی را هم نصیب خود کرده، این کتاب را نوشته و تصویری کرده است. او در سال ۲۰۰۲ جایزه هانس کرسیتین اندرسن را در بخش تصویرگری کتاب برده، جایزه‌ای که برترین نشان در حوزه‌ی کتاب کودک است. این کتاب هم نامزد دریافت جایزه‌ی کتاب‌های بامزه برای کودکان زیر شش سال شده است.
درباره این سایت